Punktualnie na koniec politycznej przerwy wakacyjnej w Brukseli, Paryżu, Warszawie i Berlinie Thierry Chopin, Melchior Szczepanik i Linn Selle analizują perspektywy dla Francji, Polski i Niemiec po wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2024 r. oraz ich konsekwencje w wymiarze krajowym i europejskim.
“Humanity has opened the gates of hell”, stated UN Secretary-General António Guterres at the Climate Ambition Summit in September 2023, emphasising that we are currently on a path of global warming above 2.4°C or even 2.9°C. Despite this, climate action has faced headwinds in recent years, perhaps particularly in Europe. In the face of a context hostile to the structural changes necessary for the transition, which disparities should be urgently tackled? How can a fairer green transition be ensured? And, last but not least, what Franco-German perspectives are there on this issue?
While migration within and immigration to Europe is not a new phenomenon from a historical perspective, global migration movements have decisively shaped and changed the European Union over the last decade. Welcoming and supporting new immigrants in large numbers poses major challenges for local authorities and can become a breeding ground for social tensions. On the other hand, European societies are set to face significant challenges stemming from their ageing populations in the coming 50 years and immigration will likely be required to deal with a working-age population in structural decline. The paper addresses following questions: how is the increasing political influence of far-right parties, both at the national and regional level, impacting migration and diversity policies? How could the debate in society about migration be more constructive and less polarised? What best-practice examples already exist for dealing with cultural diversity in a migration society and with the integration of new immigrants? How can unity in diversity be promoted beyond the scope of laws and regulations at European and national level, as emerging from citizenship and civil participation?
Democracy has been declared dead many times, and yet it is still alive and kicking. On the one hand, global challenges and rapidly changing socio-technological conditions represent a huge opportunity for liberal democracies to keep reinventing themselves. At the same time, they are imposing a heavy burden on the conditions needed for them to thrive. Governing in political systems that primarily base political trust on elections is becoming more cumbersome in a more fragmented and rapidly shifting political landscape. In many countries, citizens feel that they have no impact on politics, which is leading to growing public discontent and high abstention rates. The widespread feeling among citizens that participatory democracy overpromises and underdelivers raises the following question: if negative emotions and affective polarization threaten democracy, can deliberation save it?
Utworzenie Europejskiej Wspólnoty Politycznej w 2022 r. było reakcją na historyczne i geopolityczne wyzwanie związane z pełnoskalową inwazją Rosji na Ukrainę. Od tego czasu EWP wzbudziła pewne zainteresowanie w europejskich stolicach, ale pozostaje jeszcze wiele do zrobienia, aby wykorzystać jej potencjał. Wspólne i elastyczne zaangażowanie Trójkąta Weimarskiego w EWP – we współpracy z krajami organizującymi spotkania – byłoby korzystne dla obu formatów międzynarodowych. Pomogłoby to utrzymać multilateralizm w Europie i nadać ramom EWP silniejszą orientację strategiczną.
Po początkowych wątpliwościach wobec zaskakującej inicjatywy prezydenta Emmanuela Macrona większość przywódców europejskich wyraziło swoje poparcie dla Europejskiej Wspólnoty Politycznej. Było tak również w przypadku Austrii, która – kiedy okazało się, że Wspólnota nie jest pomyślana jako alternatywa dla procesu rozszerzenia UE – zareagowała w końcu pozytywnie.
Pięć lat temu Francja i Niemcy podpisały traktat w Akwizgranie. Fundacja Genshagen powołała grupę roboczą, która badała, czy zapowiadane w traktacie innowacyjne zmiany zostały wcielone w życie. Niniejszy dokument prezentuje wyniki pracy grupy roboczej.
Europejska Wspólnota Polityczna musi jeszcze zostać zweryfikowana. Na razie cele są niejasne, dotychczasowe rezultaty niejednoznaczne. Korzenie wspólnoty leżą zarówno w geopolityce, jak i w polityce integracyjnej. Jej przyszłość zależy od tego, w jakim stopniu kraje UE zaangażują się politycznie w ten projekt, który stanowi zastępczą i elastyczną rezerwę na okres przejściowy.
Niniejszy dokument podsumowuje w kompaktowej formie treść pięciu artykułów, opublikowanych między październikiem 2022 r. a kwietniem 2023 r. w serii online po tytułem „Nareszcie razem dla Europy? Francja i Niemcy po wyborach”.
Europejska Wspólnota Polityczna pozostaje „ruchomym celem” z uwagi na jej dążenia, strukturę i wyniki. Przyszły rozwój Wspólnoty zależy od gotowości uczestniczących w niej państw do uczynienia z niej ważnego instrumentu, który przyczyni się do konwergencji i współpracy w kluczowych sprawach dzielących kontynent. Polska do tej pory zajmowała zdystansowane stanowisko, postrzegając Wspólnotę głównie jako środek spowalniający przystąpienie Ukrainy do UE. Istnieje jednak pewna nadzieja na ożywienie Formatu Weimarskiego po wyborach parlamentarnych w Polsce w październiku 2023 r., pod warunkiem, że Francja i Niemcy włączą Warszawę do rozmów na równych warunkach.
Mimo trzech spotkań na szczycie i ogólnie pozytywnej reakcji uczestników, wartość Europejskiej Wspólnoty Politycznej poddawana jest w wątpliwość. Mnożą się wezwania do konkretnego zdefiniowania jej konstytucji i celów. Przede wszystkim niejasna jest jej pozycja wobec Unii Europejskiej. Mimo tych wszystkich wątpliwości kontynuacja dotychczasowej drogi stanowi prawdopodobnie najlepszą opcję. Dla EWP oznacza to jednak, że musi przyjąć rolę laboratorium pomysłów, aby może pomóc państwom członkowskim w opracowaniu wspólnej strategicznej wizji, dotyczącej ich przyszłego bezpieczeństwa.
While Ukraine’s future accession to the EU seems to be an inevitability, the path towards it is still long – for both Ukraine and the EU. Key questions for the EU agenda are: How should Ukraine’s economy be encouraged and supported, especially in accomplishing compliance -reforms, while simultaneously addressing its wartime needs? What can be done to avoid the trap of delayed accession due to the need for internal reforms in the EU?
While the debates on the internal reforms necessary for EU enlargement have been going on for three decades, Russia’s war against Ukraine, in addition to the conclusions of the Conference on the Future of Europe, recently led the EU, and especially France and Germany, to subject these stakes to a process of intense reconsideration. EU institutions and the member states should strive to approach the various individual measures holistically rather than in isolation – as part of a pooled and coordinated process.
Almost three decades after it was designed to integrate Central and Eastern European countries, the enlargement policy of the European Union (EU) is at a crossroads. Within the EU, there is a broad consensus on the fact that the current enlargement policy is no longer fit for purpose, and yet there is no agreement on the next steps: how fast should the EU proceed with future rounds of enlargement? How should the next waves of accession be sequenced? And crucially, how should enlargement policy be reformed? Considering its past shortcomings and the current challenges that it faces, enlargement policy needs to be fully revamped.
